W czerwcu przed domkiem był tylko kawałek pustej ziemi. Ucieszyłam się, że wystarczy tylko ziemi podsypać i można ogródek zakładać. O słodka naiwności!
W lipcu, nie wiedzieć kiedy, wyrosły w nim bujnie chwasty po pas. A może ktoś je tam wsadził złośliwie? Powiedziałam sobie: Przynajmniej ziemia żyzna, bo te chwasty takie wielkie. Trudno, się je wyrwie i po kłopocie...
Cięłam, rwałam, szarpałam, kopałam. Pomagał mi Pi - moja lepsza połówka. W końcu po chwastach nie zostało śladu. pomyślałam: dobrze jest, najgorsze za tobą. Teraz tylko widły, łopata i te parę metrów zaraz będzie skopane! Ha, ha, ha...
Tyle tylko, że łopata w ziemię zagłębić się nie chciała za żadną cholerę! A czemu? A dlatego, że tuż pod ziemią odkryliśmy całą masę cementowo-betonowych brył, które tu sprytnie zamaskowano po skończeniu budowy. Wydłubywaliśmy je codziennie przez dwa tygodnie: wykopywaliśmy, podważaliśmy łomami albo wydziabywaliśmy kawałek po kawałku. Katorżnicza robota! Kawałek ziemi malutki, ale te betony sprawiły, że zapłakaliśmy rzewnymi łzami i zwątpiliśmy, że będzie tu kiedyś ogródek...
W końcu było po wszystkim. Tak sobie wtedy pomyślałam. Nic gorszego nie może nas spotkać. Zamówiłam wywrotkę ziemi. Mój wymarzony ogródek był w zasięgu ręki. Przyjechała ciężarówka. Duża jakaś... Wywaliła ziemię na podjazd obok ogródka. Góra była wyższa ode mnie! Coś z 12 ton... Pomyśleliśmy z Pi, że szybko pójdzie - ziemia miękka, ładna. Zaczęliśmy o 9 rano na dwie łopaty i dwa wiaderka: ja nasypywałam do wiader a Pi roznosił i rozsypywał kupka, przy kupce. Skończyliśmy nocą. A potem przez 3 miesiące leczyłam ból kręgosłupa...
Zaczął się październik. Ziemia leżała na swoim miejscu, dla pewności przeorana przez Pi wypożyczoną glebogryzarką. Łyso jakoś było, więc zaczęliśmy kupować roślinki. Pi ciągle marudził, że takie małe i pytał, czy na wiosnę będą już duże. Na dodatek podobała mu się każda roślinka jaką zobaczył w centrum ogrodniczym i koniecznie chciał, żebyśmy ją kupili. Pomyślałam, że to chyba gorsze od wykopywania chwastów...
Ciągle brakowało nam zielonego. Późno już było, więc bałam się, że trawa nie zdąży mi urosnąć przed zimą. Kupiliśmy więc trawnik z rolki. Przyjechali trzej panowie i uwinęli się za flaszkę w dwie godzinki. Mieliśmy w końcu wymarzoną zieleń. Zaczęliśmy zauważać, że sąsiedzi dziwnie się na nas patrzą. Nie ze złością ale z pewnego rodzaju osłupieniem. Czyżby dlatego, że od trzech miesięcy nie wychodziliśmy z tego naszego przyszłego ogródka?
Potem przyszła zima, a kiedy się wreszcie skończyła, to okazało się, że trawnik ma jakieś łyse placki, że mi mrówki wylizują bukszpan, że na śliwie siedzi żarłoczna gąsiennica. Pomyślałam sobie, że ... to dopiero początek. I wiecie co? Nie mogę się doczekać, co będzie dalej!
. Pozwolę sobie jeszcze nie raz wpaść w odwiedziny do Twojego ogrodu. 
:
